شکسته روضه‌ات دل مقلب القلوب را            گرفته رنگ چهرۀ تو حالت غروب را

شکوه غربتت، شراره زد به قلب کائنات            گریست دجله و فرات، گریست اهدنا الصراط

عـزا گرفـته‌اند پـای روضۀ تـو سال‌ها            برای سـر سلامتی به جـد تو غـزال‌ها

فـرازهای جامـعـه کـبـیره سوگـوار تو            ببین سجـیة الکرم شده است بی‌قرار تو

گمان کنم که فاطمه کنار تو نشسته است            زبان گرفته مادری که پهلویش شکسته است

فدای روی زرد تو، وجود غرق درد تو            چـقدر آه می‌کـشد، کـنار جسم سرد تو

زمان رنج وغصۀ تو خاتمه گرفته است            چقدر روضۀ تو بوی فاطمه گرفته است

دوشنبه بود لحـظۀ هجوم زهر برجگر            دوشنبه بود و کوچه‌ها، دوشنبه بود و میخ در

دوشنبه قاتلت شده، دوشنبه بود خانه سوخت            مغیره که نداشت شرم، قلاف و تازیانه سوخت

مـصیـبتت دم مـرا به سمت آه می‌بـرد            به پشت مرکبی تورا پـیاده راه می‌برد

تو را چگونه دست بسته باطناب می‌برند؟            تو کوثری تورا به مجلس شراب می‌برند؟

چقدر زخم خورده‌ای، شبیه جُبّۀ حسین            کـشانـده‌ای مرا دوباره زیر قـبۀ حسین

هزار شکر پیکرت به زیر آفتاب نیست            میان مقتلت سخن ز کودک رباب نیست

هنوز جای شکر مانده سنگ بر جبین نخورد            هزار شکر یمسک السماء بر زمین نخورد

کنار پیکر تو گـریه بود و هـلهـله نبود            میان مقـتل تو نام شمر و حـرمله نبود

به صحن سینۀ تو چکمۀ سنان نمیرسد            به پای بوسی لب تو خیزران نمی رسد